گروه فرهنگ و هنر مشرق - چند سالی است خیابان «احمدی» در منطقه قیطریه یک تابلوی مشخص دارد؛ «خانه موزه استاد انتظامی» و با همین تابلو است که در خانه استاد تا همیشه باز خواهد ماند. آقای بازیگر سینمای ایران با تئاتر شروع کرد، اما با فیلم «گاو» به کارگردانی داریوش مهرجویی به سینمای ایران معرفی شد و از همان ابتدا هر نقشی که به او سپرده می‌شد را زندگی می‌کرد و به همین خاطر هم بود که بازی هایش بر جان می‌نشست. بازیگر فیلم‌های حاجی واشینگتن، مادر، کمال‌الملک، اجاره‌نشین‌ها، جنگ نفتکش‌ها، خانه‌ای روی آب، کشتی آنجلیکا و مینای شهر خاموش در سال‌های اخیر خانه‌اش را تبدیل به موزه‌ای دیدنی کرده که هر دیوارش به واسطه آثار هنری گرانبهاتر شده است. اگر می‌خواهید خودتان به این خانه موزه زیبا بروید می‌توان به آدرس قیطریه، بلوار اندرزگو (شرق به غرب) روبروی بلوار کاوه، کوچه احمدی، پلاک ۲۸ مراجعه کنید و خودتان از نزدیک شاهد شهر فرنگی قدیمی در این روزگار باشید. خانه موزه‌ای که زیبایی هایش پای برگشتن برای کسی نمی‌گذارد. آنچه در ادامه می‌خوانید گفت‌وگویی است با شکرخدا گودرزی، مدیر خانه موزه استاد انتظامی که از اول مرداد عهده دار این مسئولیت شده.
قبل از هر چیز، با توجه به علاقه شما به نمایشنامه‌نویسی و کارگردانی تئاتر، چه شد که مدیریت خانه موزه انتظامی را پذیرفتید؟
من از قبل نسبت به آقای انتظامی و خانواده‌شان ارادت داشتم و احساس کردم خانه موزه استاد الان در شرایطی به سر می‌برد که باید خیلی بهتر شود. بنابراین در بین چند پیشنهادی که از جاهای مختلف شده بود از اول مرداد مدیریت اینجا را پذیرفتم که امیدوارم بتوانم در آن سودمند باشد.
با توجه به فعالیت چند ساله این موزه، چه راهکاری برای بهتر بکارگیری این موزه به عنوان یک نهاد فرهنگی قوی جهت بهره‌گیری شهروندان دارید؟
خانه موزه انتظامی اولین موزه‌ای است که درباره هنرمندی از سینما و تئاتر در ایران است و طبیعتا باید موزه‌ای مرجع باشد. چون آقای انتظامی با توجه به فعالیت‌شان در تئاتر و سپس سینما یکی از موثرترین و شاخص‌ترین افرادی است که می‌تواند نه تنها تاریخ هنرهای نمایشی، بلکه چگونگی سیر تحولات یک انسان که از چه نقطه‌ای به چه نقطه‌ای رسیده را برای همگان تعریف کند. در واقع استاد انتظامی انسانی چندوجهی و کامل است که از طریق موزه‌شان می‌توانیم تاریخ شفاهی هنر معاصر ایران را به نسلی فعلی منتقل کنیم. این موزه جایی برای آموزش و انتقال تجربه یک نسل به نسل‌های دیگر است.
آیا در آینده بخش‌های دیگری هم به موزه اضافه خواهد شد؟
بله. الان موزه بسیار فقیر است و خواهش من از دوستان آقای انتظامی این است که اگر عکس یا خاطره‌ای از ایشان دارند برای خانه موزه بفرستند تا اسکن شده آن را در موزه نگهداری کنیم (اصل آن به صاحبش باز می‌گردد). اینجا باید مرکزی اسنادی و پژوهشی راجع به هرآنچه مربوط به آقای انتظامی است، باشد و ما باید آن را غنی کنیم تا گسترده‌تر شود.
خانه موزه انتظامی با همکاری کدام نهاد یا چه کسانی راه اندازی شده؟
ابتدا برای راه‌اندازی این موزه قراردادهایی بین شهرداری و استاد انتظامی بسته شد و الان هم همچنان این موزه با سازمان فرهنگی ـ هنری شهرداری در ارتباط است. امیدواریم به خصوص شهرداری منطقه یک بتواند کمک زیادی را در هر چه بهتر شدن این موزه به ما بدهد. چون هنوز کتاب‌ها و اشیایی از منزل استاد در انبار شهرداری نگهداری می‌شود که البته من مکاتباتی انجام دادم تا این اشیا زودتر به موزه عودت داده شوند.
هزینه‌های این موزه از چه محلی تامین می‌شود؟
خب، اصل این جریان که بر عهده سازمان فرهنگی - هنری شهرداری است. ضمن این‌که موزه یک کافی‌شاپ دارد که بخشی از هزینه‌های موزه را تامین می‌کند. همچنین ما اینجا سالن نمایشی داریم که با ظرفیت حدود صد نفر فعالیت می‌کند، اما از آنجا که در منطقه یک شهر تهران با کمبود سالن مواجه هستیم، این سالن را می‌توان به یک سالن فعال در منطقه یک تبدیل کرد که صبح‌ها تئاتر کودک و نوجوان و عصرها گروه‌های حرفه‌ای در آن برنامه اجرا کنند.
این موزه چگونه خود را نسبت به سایر موزه‌های موجود در کشور تمییز می‌دهد؟
همان‌طور که گفتم خانه موزه انتظامی تنها موزه کشور است که درباره یک هنرمند سینما و تئاتر است. ساختن این شکل از خانه موزه‌ها بسیار درست است، زیرا از این روش می‌توانیم مفاخر گذشته و امروزمان را حفظ کنیم. امروز وقتی در آن قدم می‌زنیم گویی زمان به عقب برگشته و در لحظه‌های از تاریخ قدم می‌زنیم. فکر می‌کنم اگر بتوانیم تاریخ معاصر را مستند کنیم کار ارزنده‌ای کرده‌ایم.
*روزنامه جام جم
